روند گسترش کانون های پرخطر لیشمانیوز پوستی در شهر کرمان طی سال های ۸۱ تا ۸۴ و بررسی عوامل زیست محیطی موثر بر آنها با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی

مقدمه و اهداف: اخیرا افزایش تعداد موارد لیشمانیوز پوستی در کرمان دیده شده است. این مطالعه با هدف تعیین روند ابتلا به بیماری، شناسایی کانون های پرخطر بیماری در شهر کرمان و بررسی خصوصیات زیست- محیطی این مناطق پرخطر اجرا شده است. روش کار:در بخش کمی مطالعه، موارد سالهای 84-1381 روی نقشه دیجیتالی شهری با مقیاس 2000/1 مکان یابی شدند. تعمیم نتایج به نقشه، در سطح محله های شهری و جمعیت پایه هر محله براساس جمعیت برآورد شده مرکز آمار انتخاب گردید. در بخش کیفی، براساس میزان بروز محاسبه شده، کانون های پرخطر این بیماری شناسایی شد و سپس با مراجعه و مشاهده دقیق محله های پرخطر با استفاده از چک لیست عوامل احتمالی محیطی مرتبط، ویژگی های زیست محیطی این مناطق ثبت گردید. یافته ها: کلا 771 مورد مبتلا مشاهده شد. کانون های اصلی در نیمه شرقی شهر بوده و تعداد (9/15%)123 مورد تنها متعلق به شرقی ترین محله بودند. پرخطرترین محله های شهر با 9/54، 8/52 و 2/51 در 10000 نفر، سرآسیاب فرسنگی، خیابان امام و سرباز بودند. بعضی کانون های فرعی مانند محله های شهاب، ابوذر و شاهزاده محمد (محله های مرکزی و جنوبی شهر) در حال کمرنگ شدن بوده و کانون های جدیدی از بیماری در محله های شمالی و شمال شرقی در حال شکل گیری هستند(01/0p<). نتیجه گیری: کانون های اصلی لیشمانیوز در قسمت شرقی و مرکزی شهر شامل محله های سرآسیاب، امام و سرباز همچنان فعال بوده و کانون های جدیدی در مناطق دیگر در حال شکل گیری است. عوامل خطر زیست محیطی مربوط به وجود زمین های بایر، معابر خاکی و بافت قدیمی شهری است.